De dag waarvan je wist dat hij zou komen...

Woensdag 26 april stond daar een menigte van verschillend pluimage in Geesterhage onder de vrolijke slingers en met oranje gebakjes op tafel te kijken naar de ingang van de zaal. Burgemeester Mans stond charismatisch met kettting om als volleerd gastheer de instroom van bezoekers te verwelkomen.

“Daar is Rein !” , gaf een opmerkzaam lid van het oranje gezelschap aan. Rein werd vergezeld door vrouw en dochter en zijn gezicht brak los in een uitbundige lach toen hij merkte dat hij werkelijk richting de ingang van Geesterhage werd geleid.

Het moment dat een half terloopse opmerking : “ik zou voor al het werk wel een keer een lintje verdienen” gemaakt zou zijn kan ik me niet meer herinneren. Maar ik zou me niet verbazen als Rein die zelf al eens een aantal malen zou hebben gemaakt.
Want zo is Rein dan ook wel weer: Hij zet zich in voor de club op allerlei momenten dat dat mogelijk is, maar wil dan ook graag laten weten dat hij dat toch maar weer allemaal geregeld heeft.

En terecht: Als je als volleyballer al vanaf de jeugd op je 18de trainer wordt, om daarna eigenlijk voor al die tijd die volgt altijd actief te blijven in commissies, bestuur, bij volleybalclinics voor de kids in de vakanties en bij trainingen binnen de club. Dan mag je daar absoluut de waardering van ontvangen die daar bij hoort.
 

Zelfs nu hij zelf niet meer volleybalt kon hij nog amper het voorzitterschap van de club loslaten en traint hij nog steeds, met al zijn kennis van zaken, jeugd- én seniorenteams.
Ook de lokale krant kende zijn gedrevenheid en leek met angst en beven af te wachten of de mailbox niet wéér gevuld zou worden met een artikel van zijn hand. Waarbij Rein op een sluwe manier andere mailadressen gebruikten om te voorkomen dat zijn verhaal vooraf al minder kans zou maken.

En daar kwam hij dan binnen.. Nog steeds met die glimlach op zijn gezicht, iets wat een klein beetje weg leek te hebben van “bescheidenheid”, maar toch vooral die jongensachtige guitigheid als de aandacht (weer) eens op hem gericht is.

Plaatsnemend aan het hoofd van de tafel (wat hem toch de laatste tijd als voorzitter weer aardig in zijn element bracht) werd hij begroet door familie, vrienden en mede volleybalfanaten.
Verschillende anekdotes deden de ronde als over hoe Rein op zijn 18 training gaf, nèt iets ouder was als de jeugd die hij trainde en toen al werd gevraagd naar opvoedkundige tips door de ouders.
 

Als eerste van het gezelschap Rein met aanhang begeleid naar de theaterzaal. Daar werd Rein samen met nog 6 andere genodigden toegesproken door de burgemeester en geëerd met het lintje van “Lid van Oranje Nassau”. Zijn daden werden nog eens opgesomd (en inderdaad, dat maakt zo een bijkomst altijd wat lang). Ookal was hij in dat verhaal nog steeds voorzitter, Rein liet zich hierbij geduldig toespreken en -opmerkelijk genoeg- zonder de burgemeester in zijn verhaal te onderbreken.

Als eerste binnen de familie sierde het lintje op zijn trotse borst. Maar mogelijk niet als enige, want in de rest van de familie borrelt ook de inzet voor de sport. Zo is zijn broer al 25 jaar trainer bij Vitesse 22. Mogelijk dat iemand van Vitesse die dag ook op een idee was gekomen.

Maar , zoals de burgemeester al zei, om een lintje te krijgen, zouden volgens het protocol de taken gestopt moeten zijn.
Voor Croonenburg dan wel weer een goed item dat een persoon ook nog gepromoveerd kan worden van Lid naar Ridder, Officier, Commandeur, Groot Officier en Ridder Grootkruis.
Nog genoeg te bereiken dus Rein… dus snel maar weer aan de gang!